Dave Burrluck

PRS viert zijn 30-jarig bestaan met een overweldigend aantal nieuwe gitaarmodellen. Veel daarvan verschijnen in de betaalbare SE reeks, waaronder een Custom 22 en een Semi-Hollow-uitvoering daarvan, een halfholle Custom met dubbele cutaway, die we hier bespreken. De solidbody en de Semi-Hollow lijken qua specificaties erg op elkaar, maar de solidbody-versie heeft twee Tone Furnace humbuckers van de SE Marty Friedman, terwijl de Semi-Hollow is uitgerust met de meer traditionele ‘original spec’ humbuckers.

De Custom kwam in 1985 op de markt als model met 24 frets en in 1993 kwam er eindelijk een versie met 22 frets. Waarom heeft dat zo lang geduurd? Het weghalen van die twee frets had een enorme invloed op de bespeelbaarheid van de gitaar. De Custom 22 voelt wat klassieker aan, je linkerhand hoeft niet zo ver te reiken en bovendien is de kortere hals ook stijver. Een stijvere hals zorgt voor een iets ander geluid. De gitaar klinkt wat meer als een Les Paul, vooral in combinatie met de Stoptail wrapoverbrug. De Custom 24 heeft hier een tremolo.

Ontwerp

De Custom 22 S-H (€ 1149,-) heeft een esdoorn top met een laag fineer van gevlamd esdoorn en een enkel f-gat, net als de fantastische SE Zach Myers Singlecut. Anders dan bij dat model is de top van deze Custom gewelfd. De gelijmde hals is gemaakt van esdoorn in plaats van het gebruikelijke mahonie van de Amerikaanse kernlijn en de S2 modellen. Hij heeft een ‘wide thin’-profiel dat niet diep is, maar de hals is zeker geen ‘snelheidsduivel’. De palissander toets is versierd met vogelinleg en er zitten nette frets van medium dikte op. De gitaar is afgesteld op een manier die je eerder bij een veel duurdere gitaar zou verwachten.

Geluid

De Custom 22 S-H straalt kwaliteit uit, wat wordt versterkt door de fraaie gigbag die erbij zit. Dit beeld verandert niet als we hem aansluiten. De gitaar is prettig licht van gewicht, heeft een ruime, rinkelende klank en sustain en een klassieke tonaliteit met iets meer kleur in het middengebied dan je bij de solidbody-versie hoort. Het is geen ES-335, maar hij klinkt anders dan de solidbody Custom 22, zelfs als je hem akoestisch bespeelt. Hij is erg geschikt voor classic rock en blues. De gitaar klinkt ruig, maar zonder overdreven veel toon of output en er is genoeg muzikale, harmonische feedback als je een boostpedaal van je effectenplank intrapt. Het is nog al een verschil met de solidbody Custom 22, die door zijn behoorlijk felle Tone Furnace brughumbucker meer power levert waardoor je al snel metalgebied betreedt. Het halselement klinkt op beide gitaren vergelijkbaar: een klassiek, zangerig geluid dat zeer geschikt is voor expressieve solo’s.

Conclusie

Wie denkt dat de SE gitaren van PRS slechts goedkope versies van de Amerikaanse modellen zijn voor arme gitaristen, moet zich wederom eens goed achter de oren krabben. Onthoud dat de S2 versie van deze gitaar twee keer zo duur is, maar niet twee keer zo goed. Dit instrument zit boordevol klassieke rock- en bluesklanken en hij is gemakkelijk aan te passen en te upgraden. Een gitaar die klaar is voor het podium.