gepubliceerd in
Lag Morgane & MG-200
Guitar 04-02-2004
Wie het artikel van vorige maand heeft gelezen, weet ondertussen dat Lag niet het minste merk is. Deze maand nemen we uit diezelfde levering van 7 gitaren er nog eens 2 exemplaren uit om met elkaar te vergelijken. Weerom gaat het over een model waarvan we een exemplaar hebben uit de Franse reeks, en een vergelijkbaar model uit de Chinese reeks. Mijn belangrijkste punt van kritiek bij de Roxane-modellen was dat ze niet veelzijdig genoeg waren. Ik heb de volgende modellen gekozen om zeker die opmerking niet opnieuw te moeten maken. Dames en heren, wij presenteren u: de Morgane...Het moet gezegd worden: de MG-200 is een schoonheid. Vanaf het ogenblik dat je de kist/zak/hoes opent, en je deze strat-achtige gitaar bovenhaalt, streelt de flamed maple top je ogen. Tenminste, ik denk toch dat het flamed maple is. De lichtinval verandert de vorm van de top niet in het minst, en ook de overigens zeer smaakvolle bindings hebben enkel aan de bovenkant een figuur. Al deze factoren doen mij vermoeden dat men eerder voor een gewone maple top heeft gekozen, en het gevlamde effect heeft aangebracht via een zogenaamde ‘photo-finish'. Dit wil zeggen dat het gevlamde effect op de gitaar wordt gespoten, net zoals je een fotokopie zou nemen van een top en die foto vervolgens op een andere top zou kleven. Welke methode ze gebruikt hebben doet er echter niet toe: het uiteindelijke doel was de gitaar wat mooier te maken en, "Oh my God", wat zijn ze daar goed in geslaagd! De hele body, net als de headstock, is afgewerkt in een transparant zwarte kleur. De donkere kleur is de perfecte tegenpool voor de heldere, witte parelmoeren slagplaat. De hals bestaat uit éen stuk maple, en heeft een rosewood toets meegekregen. Bij de MG-200 moeten de snaren wel een stuk omlaag bewegen eenmaal ze over de nut komen. Hiervoor werden 2 stringtrees gebruikt, maar die zijn net iets te klein in mijn ogen. Daardoor wordt de snaar nogal radicaal naar beneden getrokken, wat zou kunnen resulteren in stemproblemen of gebroken snaren. Wel moet ik stellen dat ik gedurende de gehele test (een week lang) hier geen last van heb gehad. De standaard positiemarkeringen zijn aanwezig, zowel op de toets als aan de zijkant ervan. Niets speciaals hier. De hals wordt op de body geschroefd via de gekende bolt-on constructie. Ook hier gebruikt men een bevestigingsplaatje. Zoals we ook vorige maand zagen doet Lag echter duidelijk moeite om de ergonomische problemen rond dit bevestigingsplaatje weg te werken. Men past dezelfde truc toe als bij de RX-100: een deel van het plaatje en de onderliggende hiel wordt weggehaald. Bij de MG-200 gaat men echter nog verder: ook een gedeelte van de achterkant van de body is bijgewerkt om een maximum aan speelcomfort te bieden. Dit lijkt me een zeer sterke start voor de MG-200. Hoe zou het met de Morgane gesteld zijn?
De Morgane heeft duidelijk z'n inspiratie bij de Joe Satriani-modellen van Ibanez gehaald. Er is geen enkele hoek of rand te vinden aan de body: alles is mooi afgerond. Met z'n transparante rode finish ziet de gitaar er zeer stijlvol uit, hoewel hij in mijn ogen wel lichtjes moet onderdoen voor de MG-200. Maar ja, da's persoonlijke smaak natuurlijk. Er is geen toplaag voorzien op de gitaar, dus wat je door de lak heen zit is de mahogany body. Niets echt bijzonders dus. De nek is echter een andere zaak. De hals zelf bestaat uit 1 stuk maple, met daar bovenop de rosewood toets. Het hoogteverschil tussen de toets en de stemkop wordt hier netter opgelost door een algemene stringtree te voorzien (voor alle 6 de snaren tegelijk). De markeringen zijn hier iets speciaals. Aan de zijkant van de hals zijn het nog steeds de standaard witte cirkeltjes. Bovenop de toets heeft men echter gekozen voor een ellips-vormige inleg van zwaar gefigureerd parelmoer. En dan het meest bijzondere: de hoogste 5 frets zijn wat men noemt ‘scalloped frets'. Misschien even uitleggen. Als je echt snel wil spelen, is een belangrijke factor de wrijving van je vingers met het hout van de toets. Hoe meer wrijving, hoe trager je zal kunnnen spelen. Volgens mij was het Richie Blackmore (Deep Purple) die het eerst het idee kreeg om het hout tussen z'n frets weg te halen om zodoende minder wrijving te krijgen. Later werd dit idee opgepikt door o.a. Yngwie Malmsteen. Dat was het qua bouw voor de Morgane...
Hier verschillen beide gitaren vrij gevoelig. Het eerste verschil zit hem in het tremolo-systeem. De MG-200 is uitgerust met een echte Wilkinson-tremolo, iets wat niet echt veel voorkomt op gitaren van Chinese productie. Voor wie Wilkinson niet kent: dit is een type tremolo dat het midden houdt tussen een Floyd Rose en een klassieke strat-tremolo. De tremolo wordt zwevend afgesteld, maar je werkt zonder fijnstemmers en locking nut. Verder vinden we een grafieten nut, en 6 Lag-tuners.
Bij de Morgane zijn we voorzien van een Floyd Rose-type tremolo, een locking nut (waarvan bij ons exemplaar de schroefjes vreemd genoeg enkele sporen van roest vertoonde - voor een paar euro gauw even vervangen dus – we zijn er overigens van overtuigd dat de dealer dit al zal doen voor hij de gitaar in de winkel plaatst), en diezelfde 6 Lag-tuners.
Qua bediening zijn de twee modellen gelijk: 1 volume- en 1 toon-regelaar, en een 5-standen schakelaar voor de pickups. Bij de Morgane is er ook een splitter voor de humbuckers voorzien onder de toonknop. Over de pickups gesproken: de MG-200 wordt geleverd met een humbucker in de brug, en 2 single coils voor de middle- en neckpositie. Alle elementen op deze gitaar komen uit de Lag-stal. Bij de Morgane kiest men voor 2 grote namen. In de middenste positie prijkt een Seymour Duncan SSL5, aan de brug zorgt een Dimarzio Tone Zone voor het zware geweld, terwijl de neckpositie wordt verzorgd door een Dimarzio PAF Pro. Dat is geen slecht vooruitzicht, dacht ik zo...
De stemmechanieken van beide instrumenten laten zich zeer vlot bedienen, net als de fijnstemmers op de Floyd Rose-tremolo. Zoals al gezegd komt een Wilkinson-tremolo niet vaak voor op een Chinees instrument, en dit geeft de MG-200 meteen een zeer sterke troef. De gitaar blijft netjes gestemd staan, en de tremolo is een prachtstuk qua design. De toon- en volumeknoppen bieden een gemiddelde weerstand bij het bedienen. Ik ben zelf gewend aan een lichte weerstand (alles moet in 1 draai openstaan!), maar dit was geen minpunt aan deze gitaar. Eerder iets waaraan je wat moet wennen.
De MG-200 is in mijn ogen echter toch wat veelzijdiger, vooral omwille van de 2 single coils, die meteen de deur iets verder openen richting pop, rock, blues, enz. ...
De MG-200 is eveneens een pracht van een gitaar, die qua uitstraling zeker niet moet onderdoen voor de Morgane. De elementen zijn van iets mindere kwaliteit, maar dat wordt mijns inziens dan weer goedgemaakt door de grotere veelzijdigheid van de gitaar. Ook de aanwezigheid van de Wilkinson-tremolo is een groot pluspunt voor een gitaar van Chinees fabrikaat. Hierdoor scoort de MG-200 uitzonderlijk goed in de prijs/kwaliteit-verhouding. Dames en heren van Lag, het was mij een aangename kennismaking!
←→BOUW
Zoals gezegd gaat het om twee vergelijkbare modellen. In de vorige editie, bij de Roxane, waren de gitaren zo goed als identiek qua uiterlijk (op de kleur na). Bij deze gitaren zijn er echter wel enkele verschillen. Het Chinese model, de MG-200, is voorzien van een slagplaat, terwijl het Franse model, de Morgane, een volledig houten top heeft. Nog een verschil is de pickupconfiguratie en het tremolosysteem. Toch valt er mijns inziens nog steeds te spreken over 2 zogenaamde ‘superstrat' modellen, en moeten ze dus zeker met elkaar te vergelijken zijn. Net zoals vorige maand beginnen we met het Chinese model: de MG-200.
Het moet gezegd worden: de MG-200 is een schoonheid. Vanaf het ogenblik dat je de kist/zak/hoes opent, en je deze strat-achtige gitaar bovenhaalt, streelt de flamed maple top je ogen. Tenminste, ik denk toch dat het flamed maple is. De lichtinval verandert de vorm van de top niet in het minst, en ook de overigens zeer smaakvolle bindings hebben enkel aan de bovenkant een figuur. Al deze factoren doen mij vermoeden dat men eerder voor een gewone maple top heeft gekozen, en het gevlamde effect heeft aangebracht via een zogenaamde ‘photo-finish'. Dit wil zeggen dat het gevlamde effect op de gitaar wordt gespoten, net zoals je een fotokopie zou nemen van een top en die foto vervolgens op een andere top zou kleven. Welke methode ze gebruikt hebben doet er echter niet toe: het uiteindelijke doel was de gitaar wat mooier te maken en, "Oh my God", wat zijn ze daar goed in geslaagd! De hele body, net als de headstock, is afgewerkt in een transparant zwarte kleur. De donkere kleur is de perfecte tegenpool voor de heldere, witte parelmoeren slagplaat. De hals bestaat uit éen stuk maple, en heeft een rosewood toets meegekregen. Bij de MG-200 moeten de snaren wel een stuk omlaag bewegen eenmaal ze over de nut komen. Hiervoor werden 2 stringtrees gebruikt, maar die zijn net iets te klein in mijn ogen. Daardoor wordt de snaar nogal radicaal naar beneden getrokken, wat zou kunnen resulteren in stemproblemen of gebroken snaren. Wel moet ik stellen dat ik gedurende de gehele test (een week lang) hier geen last van heb gehad. De standaard positiemarkeringen zijn aanwezig, zowel op de toets als aan de zijkant ervan. Niets speciaals hier. De hals wordt op de body geschroefd via de gekende bolt-on constructie. Ook hier gebruikt men een bevestigingsplaatje. Zoals we ook vorige maand zagen doet Lag echter duidelijk moeite om de ergonomische problemen rond dit bevestigingsplaatje weg te werken. Men past dezelfde truc toe als bij de RX-100: een deel van het plaatje en de onderliggende hiel wordt weggehaald. Bij de MG-200 gaat men echter nog verder: ook een gedeelte van de achterkant van de body is bijgewerkt om een maximum aan speelcomfort te bieden. Dit lijkt me een zeer sterke start voor de MG-200. Hoe zou het met de Morgane gesteld zijn?
De Morgane heeft duidelijk z'n inspiratie bij de Joe Satriani-modellen van Ibanez gehaald. Er is geen enkele hoek of rand te vinden aan de body: alles is mooi afgerond. Met z'n transparante rode finish ziet de gitaar er zeer stijlvol uit, hoewel hij in mijn ogen wel lichtjes moet onderdoen voor de MG-200. Maar ja, da's persoonlijke smaak natuurlijk. Er is geen toplaag voorzien op de gitaar, dus wat je door de lak heen zit is de mahogany body. Niets echt bijzonders dus. De nek is echter een andere zaak. De hals zelf bestaat uit 1 stuk maple, met daar bovenop de rosewood toets. Het hoogteverschil tussen de toets en de stemkop wordt hier netter opgelost door een algemene stringtree te voorzien (voor alle 6 de snaren tegelijk). De markeringen zijn hier iets speciaals. Aan de zijkant van de hals zijn het nog steeds de standaard witte cirkeltjes. Bovenop de toets heeft men echter gekozen voor een ellips-vormige inleg van zwaar gefigureerd parelmoer. En dan het meest bijzondere: de hoogste 5 frets zijn wat men noemt ‘scalloped frets'. Misschien even uitleggen. Als je echt snel wil spelen, is een belangrijke factor de wrijving van je vingers met het hout van de toets. Hoe meer wrijving, hoe trager je zal kunnnen spelen. Volgens mij was het Richie Blackmore (Deep Purple) die het eerst het idee kreeg om het hout tussen z'n frets weg te halen om zodoende minder wrijving te krijgen. Later werd dit idee opgepikt door o.a. Yngwie Malmsteen. Dat was het qua bouw voor de Morgane...DE HARDWARE
Hier verschillen beide gitaren vrij gevoelig. Het eerste verschil zit hem in het tremolo-systeem. De MG-200 is uitgerust met een echte Wilkinson-tremolo, iets wat niet echt veel voorkomt op gitaren van Chinese productie. Voor wie Wilkinson niet kent: dit is een type tremolo dat het midden houdt tussen een Floyd Rose en een klassieke strat-tremolo. De tremolo wordt zwevend afgesteld, maar je werkt zonder fijnstemmers en locking nut. Verder vinden we een grafieten nut, en 6 Lag-tuners.Bij de Morgane zijn we voorzien van een Floyd Rose-type tremolo, een locking nut (waarvan bij ons exemplaar de schroefjes vreemd genoeg enkele sporen van roest vertoonde - voor een paar euro gauw even vervangen dus – we zijn er overigens van overtuigd dat de dealer dit al zal doen voor hij de gitaar in de winkel plaatst), en diezelfde 6 Lag-tuners.
Qua bediening zijn de twee modellen gelijk: 1 volume- en 1 toon-regelaar, en een 5-standen schakelaar voor de pickups. Bij de Morgane is er ook een splitter voor de humbuckers voorzien onder de toonknop. Over de pickups gesproken: de MG-200 wordt geleverd met een humbucker in de brug, en 2 single coils voor de middle- en neckpositie. Alle elementen op deze gitaar komen uit de Lag-stal. Bij de Morgane kiest men voor 2 grote namen. In de middenste positie prijkt een Seymour Duncan SSL5, aan de brug zorgt een Dimarzio Tone Zone voor het zware geweld, terwijl de neckpositie wordt verzorgd door een Dimarzio PAF Pro. Dat is geen slecht vooruitzicht, dacht ik zo...
De stemmechanieken van beide instrumenten laten zich zeer vlot bedienen, net als de fijnstemmers op de Floyd Rose-tremolo. Zoals al gezegd komt een Wilkinson-tremolo niet vaak voor op een Chinees instrument, en dit geeft de MG-200 meteen een zeer sterke troef. De gitaar blijft netjes gestemd staan, en de tremolo is een prachtstuk qua design. De toon- en volumeknoppen bieden een gemiddelde weerstand bij het bedienen. Ik ben zelf gewend aan een lichte weerstand (alles moet in 1 draai openstaan!), maar dit was geen minpunt aan deze gitaar. Eerder iets waaraan je wat moet wennen.
KLANKKWALITEIT
Als we de gitaren akkoestisch bespelen horen we meteen een redelijk groot klankverschil. De MG-200 klinkt als een goede strat: je krijgt een zeer open klank, met massa's hoge tonen. De Morgane, met z'n mahogany body, produceert daarentegen veel meer middentonen. Als we de gitaren inpluggen wordt dit klankbeeld doorgetrokken. De MG-200 behoudt z'n strat-karakter, niet in het minst door de 2 single coils. Bij een cleane versterkersetting klinken deze zeer open, en lijken ze mij geschikt voor zowat alle stijlen, gaande van funk tot blues en jazz. De humbucker in de brug heeft een nijdig randje, iets wat waarschijnlijk vooral ten goede zal komen bij een overstuurde klank. Even proberen en knal! Dit dingetje produceert inderdaad een venijnige distortionklank, die helaas, net als de vorige maand besproken RX-100, een beetje definitie mist, niet veel, maar net dat kleine beetje. De single coils missen ook een beetje ‘ballen' in het distortiongebied, maar ja, dat is het geval bij bijna alle single coils. Als we eenmaal de MG-200 hebben opgeborgen en de Morgane hebben bovengehaald, zijn de verwachtingen hooggespannen. We pluggen weer in in het cleane kanaal, en proberen erop los. De Seymour Duncan in de middenpositie is zeer makkelijk te vergelijken met een strat-pickup van hoge kwaliteit, maar met een iets hogere output. Dit waarschijnlijk om niet weggeblazen te worden door zijn twee nevenburen. De Dimarzio Tone Zone die tegen de brug ligt heeft immers een zeer hoge output. De pickup versterkt ook zeer veel midden- en bastonen, terwijl de hoge tonen bijna volledig worden weggeblazen door al dit geweld. De PAF Pro in de neckpositie werkt ietsje subtieler, en klinkt iets transparanter, met een betere balans tussen de verschillende frequentiegebieden. Maar zoals gezegd, we spelen nog steeds clean, en iets zegt me dat dit ding ontworpen is om te scheuren... Exit clean kanaal, enter distortion kanaal... en meteen ook exit familie, exit huisdieren, en exit trommelvliezen. Mensen wat een beest is dit! De pickups gillen, roepen, huilen, ... Wat je maar wil. De Seymour Duncan klinkt behoorlijk vuil, terwijl de Dimarzio's ietsje ‘properder' klinken. Het verschil in klankkwaliteit is zeer moeilijk uit te leggen, maar als je het klankverschil tussen bijvoorbeel Aerosmith en Steve Vai inschat, kom je waarschijnlijk redelijk dicht in de buurt. De klanken zijn van zeer hoge kwaliteit, maar je moet 1 ding in gedachten houdt: rock! En dat is meteen ook een beetje de kritiek op de Morgane. Hoewel hij veelzijdiger is dan de vorige maand besproken Roxane, blijft deze gitaar zich toch nog steeds naar één doelgroep richten: rockmuzikanten en headbangers (ok, dat zijn er 2). Een beetje een algemeen punt van kritiek op Lag is dat al hun topgitaren (de Franse reeks) een mahogany body hebben, met al dan niet een maple top. Hierdoor komen de klankverschillen natuurlijk vooral van de pickups, aangezien overal hetzelfde hout wordt gebruikt. Een beetje meer variatie zou misschien nog meer klanten kunnen overhalen. Want aan de kwaliteit van de instrumenten zal het niet liggen... Wauw! Wie een rock-gitaar zoekt is niet goed bezig als hij de Lag's niet probeert.
De MG-200 is in mijn ogen echter toch wat veelzijdiger, vooral omwille van de 2 single coils, die meteen de deur iets verder openen richting pop, rock, blues, enz. ...
BUDGET
Ik geef je bruto adviesprijzen, inclusief BTW. De MG-200 kost 749 Euro. Dat is een heels stuk meer dan de vorige maand besproken RX-100, eveneens van Chinees fabrikaat. Maar dit instrument verdient ook zo'n prijs, gezien de geweldige indruk die ze maakt. De Morgane kost 1690 Euro, een prijs die zeker verantwoord is voor wie echt een uitstekende rockgitaar zoekt.
BESLUIT
Alweer levert Lag twee indrukwekkende instrumenten af. De Morgane is een beest van een rockgitaar, en heeft een eigen uitstraling omwille van z'n afgeronde curven. De elementen van de gitaar zijn van hoge kwaliteit, en het feit dat Lag niet kiest voor 1, maar 2 gereputeerde pickupfabrikanten bewijst dat ze alleen het beste willen voor hun klanten. De scalloped frets zijn dan weer een leuk extraatje voor de speedfreaks onder ons.
De MG-200 is eveneens een pracht van een gitaar, die qua uitstraling zeker niet moet onderdoen voor de Morgane. De elementen zijn van iets mindere kwaliteit, maar dat wordt mijns inziens dan weer goedgemaakt door de grotere veelzijdigheid van de gitaar. Ook de aanwezigheid van de Wilkinson-tremolo is een groot pluspunt voor een gitaar van Chinees fabrikaat. Hierdoor scoort de MG-200 uitzonderlijk goed in de prijs/kwaliteit-verhouding. Dames en heren van Lag, het was mij een aangename kennismaking!
PRO & CONTRA
MG 200
| PRO | CONTRA |
|
|
Morgane
| PRO | CONTRA |
|
|
sitemap