gepubliceerd in
Ibanez Artcore AF75
Guitar 20-08-2003
Wie Ibanez niet kent, kent waarschijnlijk niet echt veel van gitaren. Het merk maakte tijdens de jaren '80 sterke opgang met z'n typische rockmodellen, en wist op die manier ook een hele rits invloedrijke artiesten te strikken (Joe Satriani, Steve Vai, …) als uithangbord voor hun merk. Voor wie niet van spandex broeken en overdreven veel haarlak houdt, zijn ze echter ook al een tijdje bezig met enkele jazzy modellen. Zo hebben zowel John Scofield als George Benson beiden hun eigen signature model bij Ibanez, dat op dit vlak dus niet aan z'n proefstuk is. De Artcore reeks is een relatief nieuwe reeks, die slechts 3 modellen omvat. Deze verschillen vooral in vorm, gaande van tradioneel (de AF-reeks) tot experimenteel (de Talman-reeks). Elk van deze modellen heeft ook een aantal aparte uitvoeringen, die dan weer steunen op variaties in de dikte van de body, en de eventuele aanwezigheid van een Bigsby-tremolo. Voor dit verslag bekijken we de traditioneelste van de drie: de AF75.
BOUWAls de gitaar uit de doos komt (geen koffer!), heeft ze een zeer basic uitstraling. Geen onnodige frullen, wat meestal niet het geval is bij jazzy gitaren. Wat wel een gunstige invloed heeft op de uitstraling van de gitaar is de licht gewelfde top en achterkant. Verwacht geen rondingen zoals je die ziet bij custom shop-modellen, maar gewoon een ‘classy' accentje. Zowel de flanken, als de top- en backsides van de gitaar zijn maple. Dit is een zeer harde houtsoort die meestal ook gebruikt wordt voor de fabricatie van de hals, vooral omwille van de grote stabiliteit die deze houtsoort oplevert. Vreemd genoeg wordt er geen maple gebruikt in deze hals. Volgens de Ibanez-website opteert men hier voor de Artcore-hals, die uit mahogany blijkt te bestaan. Bovenop deze hals vinden we een rosewood-fingerboard, wat de standaard is op vele Ibanez- (en andere) modellen. In deze toets zijn, tussen de medium frets in, kamerbrede parelmoeren block-inlays geplaatst om de posities duidelijk te maken (en de gitaar weer wat extra klasse te bezorgen). Aan de zijkant van de hals vinden we de standaard positie-markers. Alle maten van de hals scoren binnen normale normen: niet te dun, niet te dik, niet te breed, niet te smal. De meeste gitaristen zouden redelijk snel met deze gitaar moeten kunnen ‘klikken'. Langs de zijkant van de toets vinden we een ivoorkleurige binding, die we ook langs de randen van de body aantreffen.
Over al deze onderdelen is een sunburst finish aangebracht. We spreken hier van een two-tone sunburst : de zwarte rand gaat snel maar gelijkmatig over naar een licht beige, zonder eerst nog een laag donkerder bruin te passeren. Ook de flanken en de achterkant zijn met dezelfde finish onder handen genomen en, wat sommige vreemd zullen vinden : ook de hals (met uitzondering van de toets natuurlijk). Op de lichtere plaatsen in de finish krijgen we hier en daar een kleine verrassing te zien : sommige stukjes van de maple top zijn lichtjes getekend. Geen Ten Top natuurlijk, zoals bij de dure modellen, maar gewoon hier en daar een effectje in de verf. Vanuit sommige lichthoeken leek het echter alsof de gitaar slecht gelakt was. Als je ze dan vanuit een andere hoek bekijkt, blijkt dit echter weer niet waar te zijn. Alle stukken hout zijn natuurlijk verschilllend, en het is moeilijk te zeggen hoeveel gitaren last zullen hebben van dit effect. De kop van de hals is volledig zwart, met uitzondering van de binding, en biedt plaats aan de 6 stemmechanieken, 3-per-kant. Verder is de kop zeer sober : het Artcore-logo en een mooi parelmoeren Ibanez-logo is alles wat er te zien is.
De stemmechanieken komen van bij Ibanez zelf, wat ik geen bezwaar vind, want ze doen zeer goed hun werk. Er staat quasi geen speling op de mechanieken, en de weerstand is perfect om de gitaar zeer fijn te kunnen stemmen. Het ganse instrument wordt nog wat sterker ‘ver-jazzt' door de aanwezigheid van 2 f-gaten op de top van de gitaar. Wat de bouw betreft heb ik eigenlijk maar éen echt punt van kritiek: de slagplaat. Bij het spelen in sommige posities op de gitaar trilde de slagplaat mee tegen de mountingring van het brugelement. Als je je hand bovenop de slagplaat legde was het geratel weg, maar aangezien de meeste mensen niet met steun spelen kan dit wel een probleem zijn. Waarschijnlijk is dit euvel wel te verhelpen met een simpel druppeltje lijm tussen de slagplaat en de mountingring. Mag uiteindelijk dus geen probleem vormen.
Dan over naar de overige hardware. Zoals standaard op vele jazzgitaren krijgen we 2 humbuckers in het pakketje : een brug- en neck-element. Ze zijn beiden voorzien van een aparte volume- en toonregelaar, die op de ‘Gibson'-manier staan geordend rond het onderste f-gat. Bij die collectie draaiknoppen vinden we ook de 3-wegs pickup-selector, die ons laat kiezen tussen het brug-element, het neck-element, of allebei samen. De knoppen staan redelijk ver naar onder (en naar achter) ten opzichte van de snaren. Even een snelle controle bij bijvoorbeeld de Gibson ES-335 laat zien dat ook dit dure model dezelfde ordening van de knoppen aanhoudt. Sommige van de knoppen leken wel een beetje scheef te staan, wat toch jammer is. De pickups zelf zijn gemonteerd in een mountingring, en hebben vanwege de lange weg die ze moeten afleggen naar de hoog afgestelde snaren een beetje zijdelingse speling, waardoor je ze wat heen en weer kan bewegen. Het staartstuk zit zeer autoritair bevestigd aan de onderkant van de flank met 4 stoere schroeven. Op de bevestigingsplaat vinden we ook de onderste straphouder.
De brug is een ‘floating bridge', zoals gebruikt wordt op vele jazzgitaren. Daarmee wil ik niet zeggen dat er geopteerd is voor een Floyd Rose-design (want dat is een floating tremolo), maar voor een losstaande brug. Als je de snaren volledig verwijdert kan je de brug gewoon van de gitaar ‘plukken'. De bedoeling hiervan is om de intonatie vlot te kunnen regelen. Men gebruikt dit systeem omdat men hier niet beschikt over de regelschroeven, zoals je die vindt op een model met tremolo (die hier niet aanwezig is). Als je de snaren gewoon wat lager stemt, zodat de spanning vermindert, kan je de brug gewoon op en neer bewegen om de intonatie te regelen. Vroeger werden dergelijke bruggen gemaakt uit één stuk hout, maar tegenwoordig monteert men dikwijls toch nog de regelschroeven er mee op. Zo kan je de intonatie grofweg regelen door de brug te plaatsen, en dan fijner afregelen door middel van de regelschroeven.
Het klinkt allemaal redelijk makkelijk maar let op. Al bij al is het een redelijk omslachtig systeem. Een millimetertje wijziging van de positie van de brug maakt al een behoorlijk verschil, en wanneer je hier zelf aan begint ben je snel wat uren bezig. Maar het moet gezegd, de intonatie van een gitaar regelen is een tijdrovende bezigheid, op eender welk model. Wel is de handleiding op dit punt nogal mager. Een illustratie over de beweegbare brug is al wat we krijgen, en geen informatie over de gevolgen van die beweegbaarheid voor de intonatie. Als we dan ook even bedenken dat dit eigenlijk een betere ‘budget'-gitaar is, en dat de meeste mensen van de doelgroep niet echt met deze factoren rekening houden, hadden we toch graag gezien dat Ibanez de klanten hierover wat beter zou inlichten. Misschien kan de importeur hier alsnog iets aan doen. Ik zie het gezicht al van de tevreden klant die bij z'n eerste snarenwissel z'n brug van de grond moet oprapen. Normaal gezien haal je natuurlijk niet alle snaren meteen van je gitaar (liefst afzonderlijk of per twee), en in zo'n geval blijft de brug wel goed zitten. Maar die plastic, die bij levering onder de brug zit, moet er wel onderuit ! Het hoofdstukje over de bridge is in de handleiding het kortste van allemaal, terwijl het eigenlijk het langste had moeten zijn.
PRAKTIJK
Een jazzgitaar als deze heeft natuurlijk iets meer ‘body' dan een standaard solidbody. Je moet dus ietsje verder reiken met je arm om de gitaar te kunnen omsluiten. Eenmaal je hier aan gewend bent, wat niet echt lang duurt, is er qua stabiliteit geen enkel probleem. Ook staand blijft de gitaar goed op z'n plaats zitten, als je ze tenminste niet te laag draagt. Met zo'n gitaar rond je nek zul je nu ook niet direct de neiging voelen om een Slash-imitatie neer te zetten. De straphouders zitten op de juiste plaats, en de enige vooruitgang die je nog zou kunnen boeken is de toevoeging van straplocks. Zoals gezegd liggen de controls redelijk ver naar achter ten opzichte van het plectrumhand. Viooleffectjes en andere trucjes vereisen dus behoorlijk wat kilometerwerk met de rechterhand! Maar ja, op dat gebied ben ik ook verwend met mijn stratocaster-manie. Deze gitaar is overigens ook niet bedoeld als effectenmachine ! Ze wordt geleverd met een set 0.010 snaren (volgens de handleiding), maar toen ik de snaren wisselde (ook naar een 0.010) leken de oude snaren toch wat lichter uit te vallen dan de nieuwe set. Misschien er wel even bijzeggen dat de gitaar word geleverd met een standaardset en niet met flatwounds (ofte geslepen snaren) zoals bij de meeste jazzy modellen het geval is. Akkoestisch gezien (zonder versterker) krijgen we daarom meteen een meer open klank, omwille van het extra aan hoge frequenties die deze standaard set produceert ten opzichte van flatwounds. Het algemene klankbeeld wordt nogal gedomineerd door het laagmidden, wat vooral blijkt tijdens het akkoordenwerk. Er is echter wel meer presence in de hogere frequenties dan we gewend zijn van semi-akkoestische jazzgitaren. Vooral op sololijntjes zingt de gitaar meer dan verwacht. En dan met de gitaar naar de versterker…
We pluggen de gitaar in onze cleane versterker en kiezen maar meteen voor de neck-pickup. We worden begroet door een ronde toon, maar met een ietwat venijnig scherp randje eraan. Het kunnen ook de nieuwe snaren zijn natuurlijk. Voor een dergelijke toon zijn er massa's toepassingen, maar als cleane toon is het niet echt alles voor mij. Met een snelle draai aan de toonregelaar is het euvel verholpen, en hebben we de warme toon die we allemaal uit een jazzgitaar willen horen. Een volle ronde bas, en een stevig midden geven de basis voor een zeer brede klankkleur. Gebruiken we dezelfde toonsettings voor de bridge-pickup, dan krijgen we een eerder nasaal karakter. Weer, er zijn zeker toepassingen, maar als cleane klank zijn er leukere dingen om naar te luisteren. Als we de toonknop weer open draaien krijgen we een standaard humbucker geluid, met een vlijmscherp midden en een zeer nijdige top. De middenstand geeft een mengeling van de twee geluiden : niet teveel bas, niet teveel top. En hoe zit het met de feedback waar semi-akkoestische gitaren zoveel last van hebben ? Zelfs dat valt best wel mee. Er waren een paar momenten dat er een snaar begon te zingen, maar dat was qua volume zo miniem, dat je het pas hoorde als iedereen rondom je stil was. Ik heb de gitaar nu ook niet geprobeerd op Werchter-volume, maar zowel voor huis-, band- als studiogebruik was er geen enkel probleem qua feedback. Dan nog even rondzooien met wat variaties en wat blijkt : ook de distortionklanken die uit dit beestje komen zijn best wel te smaken. Wel heb je dan veel sneller last van feedback tijdens de momenten dat je niet speelt. Als je wat met de toonregeling stoeit krijg je er al snel een aantal zeer bruikbare klanken uit. Ook subtiele bluesy overdrive-geluiden zitten in dit instrument verborgen. Waarschijnlijk zullen een hoop van die klanken wel verdwijnen als je opteert voor flatwound-snaren, maar, voor wie ze wil gebruiken, ze zitten er allemaal in !
Qua speelgenot is alles hier dik in orde. Zoals gezegd heeft de hals gemiddelde afmetingen, wat ervoor zorgt dat de meeste gitaristen snel hun weg zullen vinden op dit instrument. Zelf heb ik er vele uren op gespeeld, en dan vooral op momenten dat de meeste mensen al lang in hun bed lagen. Ideaal ! Alles wat je doet is perfect te horen… en jij hoort het alleen ! Je hebt geen pompende versterker nodig, en je gaat dus bijgevolg ook de buren niet wakker maken als je midden in de nacht nog eens zin krijgt om een deuntje te spelen. Van gewone plectrumoefeningen tot legato- en tappingdrills, alles is duidelijk te onderscheiden, zonder dat je een versterker moet inschakelen. Voor vele gitaristen is het misschien eerder een nachtmerrie om niet over een overdrive of reverb te beschikken, waarachter ze zich kunnen verstoppen ! Maar een goede oefening is het in elk geval wel.
THE REAL WORLD
BUDGET
BESLUIT
TOEVOEGING VAN DE IMPORTEUR
Verder willen we beklemtonen dat de AF75 slechts €399,- kost en de goedkoopste semi-akoestische merkgitaar is. Binnenkort komen er uitgebreide gebruiksaanwijzingen beschikbaar op de website www.ibanez.com / www.serlui.nl. Het afstellen kan overigens steeds kosteloos gebeuren bij de erkende Ibanez dealer.
PRO & CONTRA
FOTOS
SPECIFICATIES
←→BOUW
Als de gitaar uit de doos komt (geen koffer!), heeft ze een zeer basic uitstraling. Geen onnodige frullen, wat meestal niet het geval is bij jazzy gitaren. Wat wel een gunstige invloed heeft op de uitstraling van de gitaar is de licht gewelfde top en achterkant. Verwacht geen rondingen zoals je die ziet bij custom shop-modellen, maar gewoon een ‘classy' accentje. Zowel de flanken, als de top- en backsides van de gitaar zijn maple. Dit is een zeer harde houtsoort die meestal ook gebruikt wordt voor de fabricatie van de hals, vooral omwille van de grote stabiliteit die deze houtsoort oplevert. Vreemd genoeg wordt er geen maple gebruikt in deze hals. Volgens de Ibanez-website opteert men hier voor de Artcore-hals, die uit mahogany blijkt te bestaan. Bovenop deze hals vinden we een rosewood-fingerboard, wat de standaard is op vele Ibanez- (en andere) modellen. In deze toets zijn, tussen de medium frets in, kamerbrede parelmoeren block-inlays geplaatst om de posities duidelijk te maken (en de gitaar weer wat extra klasse te bezorgen). Aan de zijkant van de hals vinden we de standaard positie-markers. Alle maten van de hals scoren binnen normale normen: niet te dun, niet te dik, niet te breed, niet te smal. De meeste gitaristen zouden redelijk snel met deze gitaar moeten kunnen ‘klikken'. Langs de zijkant van de toets vinden we een ivoorkleurige binding, die we ook langs de randen van de body aantreffen.Over al deze onderdelen is een sunburst finish aangebracht. We spreken hier van een two-tone sunburst : de zwarte rand gaat snel maar gelijkmatig over naar een licht beige, zonder eerst nog een laag donkerder bruin te passeren. Ook de flanken en de achterkant zijn met dezelfde finish onder handen genomen en, wat sommige vreemd zullen vinden : ook de hals (met uitzondering van de toets natuurlijk). Op de lichtere plaatsen in de finish krijgen we hier en daar een kleine verrassing te zien : sommige stukjes van de maple top zijn lichtjes getekend. Geen Ten Top natuurlijk, zoals bij de dure modellen, maar gewoon hier en daar een effectje in de verf. Vanuit sommige lichthoeken leek het echter alsof de gitaar slecht gelakt was. Als je ze dan vanuit een andere hoek bekijkt, blijkt dit echter weer niet waar te zijn. Alle stukken hout zijn natuurlijk verschilllend, en het is moeilijk te zeggen hoeveel gitaren last zullen hebben van dit effect. De kop van de hals is volledig zwart, met uitzondering van de binding, en biedt plaats aan de 6 stemmechanieken, 3-per-kant. Verder is de kop zeer sober : het Artcore-logo en een mooi parelmoeren Ibanez-logo is alles wat er te zien is.
De stemmechanieken komen van bij Ibanez zelf, wat ik geen bezwaar vind, want ze doen zeer goed hun werk. Er staat quasi geen speling op de mechanieken, en de weerstand is perfect om de gitaar zeer fijn te kunnen stemmen. Het ganse instrument wordt nog wat sterker ‘ver-jazzt' door de aanwezigheid van 2 f-gaten op de top van de gitaar. Wat de bouw betreft heb ik eigenlijk maar éen echt punt van kritiek: de slagplaat. Bij het spelen in sommige posities op de gitaar trilde de slagplaat mee tegen de mountingring van het brugelement. Als je je hand bovenop de slagplaat legde was het geratel weg, maar aangezien de meeste mensen niet met steun spelen kan dit wel een probleem zijn. Waarschijnlijk is dit euvel wel te verhelpen met een simpel druppeltje lijm tussen de slagplaat en de mountingring. Mag uiteindelijk dus geen probleem vormen.
Dan over naar de overige hardware. Zoals standaard op vele jazzgitaren krijgen we 2 humbuckers in het pakketje : een brug- en neck-element. Ze zijn beiden voorzien van een aparte volume- en toonregelaar, die op de ‘Gibson'-manier staan geordend rond het onderste f-gat. Bij die collectie draaiknoppen vinden we ook de 3-wegs pickup-selector, die ons laat kiezen tussen het brug-element, het neck-element, of allebei samen. De knoppen staan redelijk ver naar onder (en naar achter) ten opzichte van de snaren. Even een snelle controle bij bijvoorbeeld de Gibson ES-335 laat zien dat ook dit dure model dezelfde ordening van de knoppen aanhoudt. Sommige van de knoppen leken wel een beetje scheef te staan, wat toch jammer is. De pickups zelf zijn gemonteerd in een mountingring, en hebben vanwege de lange weg die ze moeten afleggen naar de hoog afgestelde snaren een beetje zijdelingse speling, waardoor je ze wat heen en weer kan bewegen. Het staartstuk zit zeer autoritair bevestigd aan de onderkant van de flank met 4 stoere schroeven. Op de bevestigingsplaat vinden we ook de onderste straphouder.
De brug is een ‘floating bridge', zoals gebruikt wordt op vele jazzgitaren. Daarmee wil ik niet zeggen dat er geopteerd is voor een Floyd Rose-design (want dat is een floating tremolo), maar voor een losstaande brug. Als je de snaren volledig verwijdert kan je de brug gewoon van de gitaar ‘plukken'. De bedoeling hiervan is om de intonatie vlot te kunnen regelen. Men gebruikt dit systeem omdat men hier niet beschikt over de regelschroeven, zoals je die vindt op een model met tremolo (die hier niet aanwezig is). Als je de snaren gewoon wat lager stemt, zodat de spanning vermindert, kan je de brug gewoon op en neer bewegen om de intonatie te regelen. Vroeger werden dergelijke bruggen gemaakt uit één stuk hout, maar tegenwoordig monteert men dikwijls toch nog de regelschroeven er mee op. Zo kan je de intonatie grofweg regelen door de brug te plaatsen, en dan fijner afregelen door middel van de regelschroeven.
Het klinkt allemaal redelijk makkelijk maar let op. Al bij al is het een redelijk omslachtig systeem. Een millimetertje wijziging van de positie van de brug maakt al een behoorlijk verschil, en wanneer je hier zelf aan begint ben je snel wat uren bezig. Maar het moet gezegd, de intonatie van een gitaar regelen is een tijdrovende bezigheid, op eender welk model. Wel is de handleiding op dit punt nogal mager. Een illustratie over de beweegbare brug is al wat we krijgen, en geen informatie over de gevolgen van die beweegbaarheid voor de intonatie. Als we dan ook even bedenken dat dit eigenlijk een betere ‘budget'-gitaar is, en dat de meeste mensen van de doelgroep niet echt met deze factoren rekening houden, hadden we toch graag gezien dat Ibanez de klanten hierover wat beter zou inlichten. Misschien kan de importeur hier alsnog iets aan doen. Ik zie het gezicht al van de tevreden klant die bij z'n eerste snarenwissel z'n brug van de grond moet oprapen. Normaal gezien haal je natuurlijk niet alle snaren meteen van je gitaar (liefst afzonderlijk of per twee), en in zo'n geval blijft de brug wel goed zitten. Maar die plastic, die bij levering onder de brug zit, moet er wel onderuit ! Het hoofdstukje over de bridge is in de handleiding het kortste van allemaal, terwijl het eigenlijk het langste had moeten zijn.
PRAKTIJK
Een jazzgitaar als deze heeft natuurlijk iets meer ‘body' dan een standaard solidbody. Je moet dus ietsje verder reiken met je arm om de gitaar te kunnen omsluiten. Eenmaal je hier aan gewend bent, wat niet echt lang duurt, is er qua stabiliteit geen enkel probleem. Ook staand blijft de gitaar goed op z'n plaats zitten, als je ze tenminste niet te laag draagt. Met zo'n gitaar rond je nek zul je nu ook niet direct de neiging voelen om een Slash-imitatie neer te zetten. De straphouders zitten op de juiste plaats, en de enige vooruitgang die je nog zou kunnen boeken is de toevoeging van straplocks. Zoals gezegd liggen de controls redelijk ver naar achter ten opzichte van het plectrumhand. Viooleffectjes en andere trucjes vereisen dus behoorlijk wat kilometerwerk met de rechterhand! Maar ja, op dat gebied ben ik ook verwend met mijn stratocaster-manie. Deze gitaar is overigens ook niet bedoeld als effectenmachine ! Ze wordt geleverd met een set 0.010 snaren (volgens de handleiding), maar toen ik de snaren wisselde (ook naar een 0.010) leken de oude snaren toch wat lichter uit te vallen dan de nieuwe set. Misschien er wel even bijzeggen dat de gitaar word geleverd met een standaardset en niet met flatwounds (ofte geslepen snaren) zoals bij de meeste jazzy modellen het geval is. Akkoestisch gezien (zonder versterker) krijgen we daarom meteen een meer open klank, omwille van het extra aan hoge frequenties die deze standaard set produceert ten opzichte van flatwounds. Het algemene klankbeeld wordt nogal gedomineerd door het laagmidden, wat vooral blijkt tijdens het akkoordenwerk. Er is echter wel meer presence in de hogere frequenties dan we gewend zijn van semi-akkoestische jazzgitaren. Vooral op sololijntjes zingt de gitaar meer dan verwacht. En dan met de gitaar naar de versterker…We pluggen de gitaar in onze cleane versterker en kiezen maar meteen voor de neck-pickup. We worden begroet door een ronde toon, maar met een ietwat venijnig scherp randje eraan. Het kunnen ook de nieuwe snaren zijn natuurlijk. Voor een dergelijke toon zijn er massa's toepassingen, maar als cleane toon is het niet echt alles voor mij. Met een snelle draai aan de toonregelaar is het euvel verholpen, en hebben we de warme toon die we allemaal uit een jazzgitaar willen horen. Een volle ronde bas, en een stevig midden geven de basis voor een zeer brede klankkleur. Gebruiken we dezelfde toonsettings voor de bridge-pickup, dan krijgen we een eerder nasaal karakter. Weer, er zijn zeker toepassingen, maar als cleane klank zijn er leukere dingen om naar te luisteren. Als we de toonknop weer open draaien krijgen we een standaard humbucker geluid, met een vlijmscherp midden en een zeer nijdige top. De middenstand geeft een mengeling van de twee geluiden : niet teveel bas, niet teveel top. En hoe zit het met de feedback waar semi-akkoestische gitaren zoveel last van hebben ? Zelfs dat valt best wel mee. Er waren een paar momenten dat er een snaar begon te zingen, maar dat was qua volume zo miniem, dat je het pas hoorde als iedereen rondom je stil was. Ik heb de gitaar nu ook niet geprobeerd op Werchter-volume, maar zowel voor huis-, band- als studiogebruik was er geen enkel probleem qua feedback. Dan nog even rondzooien met wat variaties en wat blijkt : ook de distortionklanken die uit dit beestje komen zijn best wel te smaken. Wel heb je dan veel sneller last van feedback tijdens de momenten dat je niet speelt. Als je wat met de toonregeling stoeit krijg je er al snel een aantal zeer bruikbare klanken uit. Ook subtiele bluesy overdrive-geluiden zitten in dit instrument verborgen. Waarschijnlijk zullen een hoop van die klanken wel verdwijnen als je opteert voor flatwound-snaren, maar, voor wie ze wil gebruiken, ze zitten er allemaal in !
Qua speelgenot is alles hier dik in orde. Zoals gezegd heeft de hals gemiddelde afmetingen, wat ervoor zorgt dat de meeste gitaristen snel hun weg zullen vinden op dit instrument. Zelf heb ik er vele uren op gespeeld, en dan vooral op momenten dat de meeste mensen al lang in hun bed lagen. Ideaal ! Alles wat je doet is perfect te horen… en jij hoort het alleen ! Je hebt geen pompende versterker nodig, en je gaat dus bijgevolg ook de buren niet wakker maken als je midden in de nacht nog eens zin krijgt om een deuntje te spelen. Van gewone plectrumoefeningen tot legato- en tappingdrills, alles is duidelijk te onderscheiden, zonder dat je een versterker moet inschakelen. Voor vele gitaristen is het misschien eerder een nachtmerrie om niet over een overdrive of reverb te beschikken, waarachter ze zich kunnen verstoppen ! Maar een goede oefening is het in elk geval wel.
THE REAL WORLD
Nu mocht het lukken dat ik precies tijdens de testdagen een telefoontje kreeg om snel een stukje te komen inspelen in een studio. Waar het over ging ? Een begeleidend nummer uit een theatervoorstelling, met een Bossa-feel. ‘Het mag wat jazzy klinken.', gaat het aan de andere kant van de telefoon. De keuze was snel gemaakt : de Ibanez in een kist en maken dat ik weg ben. De opdrachtgever/producer had dus een afgelijnd klankbeeld in z'n hoofd en ik vermoedde dat deze gitaar daaraan zou moeten voldoen. Zowel de producer als de technicus van dienst waren tevreden over de klanken die deze Ibanez uit z'n doos toverde, al hebben zij al met heel wat duurdere instrumenten gewerkt. Nadat de begeleidingstrack live was ingespeeld met de rest van de band (contrabas, drums en percussie), was er nog een kleine solo nodig. ‘Probeer er maar op los !', ging het door de hoofdtelefoon. Na een take of 10 werden dan de beste solos eruit gekozen om op de definitieve versie te verschijnen. De eerste commentaar van de technicus (met scherpe oren) als ik terug de controlekamer binnenkom was: ‘Misschien moet je toch die intonatie eens even nakijken.' En dat is meteen het zwakste punt van de Ibanez : het brugsysteem, of toch tenminste het tekort aan uitleg hierover in de handleiding.
BUDGET
De hele Artcore reeks varieert in prijs van ongeveer 400,- tot 450,- Euro (adviesprijzen), met als voornaamste verschil dat de duurdere modellen zijn uitgerust met een tremolo. In deze prijsklasse zullen ze tot de instapmodellen behoren voor jazzgitaren, die omwille van hun bouwspecificaties toch altijd duurder uitvallen dan bijvoorbeeld een budget-stratocaster. Je krijgt echter wel waar voor je geld : vlot speelcomfort, goede akoestische klank en zeer bruikbare versterkte klanken.
BESLUIT
Ibanez doet hier een serieuze stap weg van de rockgitaren, en dit is zeker geen slechte zaak. Het speelcomfort, de klank en de uitstraling van deze gitaar zijn haar grote pluspunten, en dit alles voor een zeer redelijke prijs. De hardware is erg degelijk en netjes aangebracht, buiten het constructiefoutje aan de slagplaat na (een detail). Het systeem van de floating bridge kan beter worden uitgelegd in de handleiding. Eenmaal dit echter overwonnen is, is het een zeer aangenaam instrument, met een erg stijlvolle en classy uitstraling.
TOEVOEGING VAN DE IMPORTEUR
Wat de losse slagplaat betreft, dit betreft helaas een exemplarische fout, maar wij zullen de gitaren extra controleren voor verzending naar de detaillist en erop toezien dat dit in de toekomst niet meer voorkomt.
Verder willen we beklemtonen dat de AF75 slechts €399,- kost en de goedkoopste semi-akoestische merkgitaar is. Binnenkort komen er uitgebreide gebruiksaanwijzingen beschikbaar op de website www.ibanez.com / www.serlui.nl. Het afstellen kan overigens steeds kosteloos gebeuren bij de erkende Ibanez dealer.
PRO & CONTRA
| PRO | CONTRA |
FOTOS
                   |
SPECIFICATIES
sitemap